Episode 06. (When you think that it can't get any worse)

Mój wewnętrzny zegar działał bez zarzutu. Równo o godzinie siódmej rano otworzyłam oczy. W ciągu dalszym byłam u Brandy. Gdy tylko zjadłam, położyłam się znów spać. Czułam, że mam zdrętwiały cały kark od spania w jednej pozycji, ale kiedy spróbowałam się położyć na drugim boku, poczułam tak przeszywający ból, że aż zrobiło mi się słabo. Nie chciałam iść do szkoły. Nie miałam ani siły, ani ochoty. Usiadłam na łóżku przecierając twarz dłońmi. Nie chciałam patrzeć w lusterko. Co prawda przespałam całą noc oraz pół poprzedniego dnia i nie męczyły mnie koszmary, ale byłam zmęczona. Byłam zmęczona kolejnym przyjemnym snem. A to już było dziwne.

Stałam w kuchni, starając się zrobić obiad dla siebie i swojego chłopaka. Dla chłopaka, który wcale nie był Louisem. Kroiłam warzywa, po kolei wsypując je do szklanej miski. Rodzice wyjechali wraz z Polly na weekend, więc cały dom miałam dla siebie. Zazwyczaj korzystałam z tego faktu i robiłam dużą imprezę, ale tym razem chciałam spędzić, chociaż piątek z moim chłopakiem.

- Cześć, mała, gdzie jesteś? – usłyszałam jego głos dobiegający z salonu. Musiał wejść przez taras.

- W kuchni! – odkrzyknęłam, a na moich ustach zakwitł szeroki uśmiech, kiedy tylko pojawił się w drzwiach. Podszedł do mnie i objął mnie w pasie, mocno całując skroń.

- Cześć, piękna, co robisz? – spytał, a ja zadarłam głowę do góry, zerkając na jego twarz.

- Obiad. A przynajmniej się staram – powiedziałam, nie przestając się uśmiechać. Znów czułam się tak, jakbym opływała w różową chmurkę, jakby wszystko było takie proste i bezproblemowe.

- Samą sałatkę? – spytał, podjadając mi kawałek ogórka.

- Nope. W piekarniku siedzi mięso – odpowiedziałam. Miałam nadzieję, że będzie mu smakować to, co przygotowałam. Może byłam zwykłą nastolatką, ale czułam się kompletnie zakochana w tym chłopaku. Chciałam, żeby on też czuł do mnie coś takiego. A wiadomo, że przez żołądek do serca, prawda?

- Moja ty kuchareczko, jestem z ciebie dumny – powiedział, wyjmując z mojej dłoni nóż i odwrócił mnie w swoją stronę, by pochylić się nade mną i pocałować mnie mocno i długo. I po raz kolejny poczułam, jak moje wnętrzności zawiązują na sobie supeł, a mnie wyrastają skrzydła. Byłam przy nim szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa. Ale niestety to był tylko sen.

Spojrzałam w kierunku drzwi łazienki, skąd właśnie wyszła Brandy, dalej w piżamie.

- Cześć mała, jak się czujesz? – spytała, po czym wgramoliła się na łóżko.

- Beznadziejnie. Nie chce mi się iść do szkoły. – Westchnęłam, podciągając kolana pod brodę.

- Spokojnie. Jeśli nie chcesz, możemy zostać. Zresztą taki miałam plan. Powinnaś odpocząć, zanim tam wrócisz. I zregenerować siły. Wczoraj jak się położyłaś, pojechałam po twoje rzeczy, więc jeśli chcesz, możesz się umyć, kosmetyczka jest w łazience. – Odwróciłam w jej stronę głowę i uniosłam brwi w zdziwieniu. Nie chciałam wiedzieć, jaką bajeczkę wcisnęła moim rodzicom.

- Okej? Co im powiedziałaś? – I jak zwykle przeczyłam sama sobie.

- Że chciałaś do nich zadzwonić i powiedzieć, że zostajesz u mnie, ale usnęłaś i nie miałam serca cię budzić, a że miałam podjechać jeszcze do Crystal, to przyjechałam po twoje rzeczy.

- I uwierzyli? – A Brandy pokiwała żwawo głową z szerokim uśmiechem. Podniosłam się niepewnie z łóżka i przeciągnęłam. Jęknęłam jednak, kiedy poczułam ból w szyi.

- Ostrożnie. To skoro idziesz do łazienki, to zejdź później na dół. Zacznę robić nam coś do jedzenia. Jestem głodna – mruknęła i sama zwlekła się z łóżka. Spojrzałam na swoje stopy i znów się zdziwiłam. Po tej stronie łóżka stały moje bambosze. Od razu je wsunęłam na stopy i pomaszerowałam do łazienki. Naprawdę czułam się źle. Bolała mnie szyja i było mi dziwnie słabo. Miałam tylko nadzieję, że nie zobaczę za szybko Andrew. To była teraz ostatnia osoba, którą chciałam oglądać. Jeśli przedtem go nie lubiłam, to teraz mój brak sympatii przerodził się w czystą nienawiść. Chciałam żeby zginął, żeby przestał mnie nachodzić i dał spokój mojej siostrze.
I przede wszystkim, był jedyną osobą, której się bałam. Nie Louisa czy Williama, bo Liam ogarniał się sam i był raczej bezproblemowym człowiekiem. Najbardziej bałam się Andrew, wiedząc, do czego jest zdolny i nie powstrzyma go ani Louis ani William. To było straszne. Miałam jednak minimalną nadzieję, że fakt, że jest to dom Brandy, powstrzyma go przed czymś, da mu jakiś respekt, albo zmusi go do myślenia, bo przecież Will w każdym momencie mógł się tutaj pojawić, prawda? A może Harvey mógłby go zabić? Pozbyć się go raz na zawsze? To może było podłe, ale ja widziałam tylko takie rozwiązanie, by Sharman dał mi raz na zawsze święty spokój.
Kiedy weszłam do łazienki i spojrzałam w lustro, to tylko pogorszyło mój stan. Wyglądałam jak śmierć. I co on mi, do cholery, zrobił?!
Miałam mocno podkrążone oczy, byłam biała jak papier, a usta były sine. Co ten idiota mi, do cholery, zrobił?! Wyszłam z łazienki i szybko zeszłam na dół. Brandy. Ona musiała znać odpowiedź. Ona zawsze wszystko wiedziała.

- Brandy! – krzyknęłam z półpiętra, po czym zbiegłam na dół. Brunetka wychyliła się z kuchni i spojrzała na mnie jakby nie rozumiała o co chodzi, w dłoni ściskając karton z mlekiem.

- Co jest? – spytała, unosząc brwi do góry.

- Co jest? To może ty mi powiesz co jest? Co on mi zrobił, do cholery? Dlaczego wyglądam w taki sposób? Dlaczego wyglądam jakbym nie spała przez tydzień?!

- Uspokój się. I usiądź – powiedziała, wracając do kuchni. Poszłam za nią i usiadłam przy blacie, wbijając w nią wzrok. Oczekiwałam odpowiedzi. – Twój organizm się broni. Dlatego lepiej gdybyś posiedziała w domu parę dni. Nic ci nie będzie. Rana musi się zagoić. Prawdopodobnie trochę czasu to zajmie, ale nie martw się. Wszystko wróci do normy. Obiecuję. Daj sobie czas.

- A jak się nie wybroni to co?! – po raz kolejny podniosłam głos. Jak miałam się uspokoić, kiedy wiedziałam, że coś jest nie tak?

- Wybroni się. A skoro teraz już tu jesteś, masz. To ci powinno pomóc – mruknęła, nalewając mleka do miski pełnej czekoladowych płatków. Spojrzałam się na nią jak na kretynkę. No bo jak, do cholery, to miało mi pomóc? Robiło mi się słabo na myśl, że… Boże, a jeśli ja umrę? A jeśli zamienię się w wilkołaka jak oni? Mózg mi pękał od ilości informacji, które zaczęły się tam nagle gromadzić. – Cherry, do jasnej cholery. Przestań panikować. Nic ci nie będzie i mogę cię o tym zapewnić. Rozmawiałam z Williamem, zresztą… pamiętasz, jak kiedyś nie było mnie przez tydzień w szkole? – Pokiwałam twierdząco głową. Dziwne, żebym nie pamiętała tygodnia bez przyjaciółki. I to w dodatku tuż pod koniec pierwszej klasy. Patrzyłam, jak odwraca się do mnie tyłem i podciąga koszulkę do góry. Zobaczyłam blizny na jej plecach tuż przy kręgosłupie. I to nie były jedynie wbite pazury, była podrapana. I jakim cudem ukryła to przez całe wakacje?! – William się zapomniał trochę i miałam gorszy problem niż ty, było większe niebezpieczeństwo, że się nie zagoi, bo no cóż. To jednak kręgosłup… - mruknęła, opuszczając koszulkę w dół. – Chwała za to, że nie paraduję w bluzkach bez pleców i idzie to jakoś zakryć. Dobre korektory też działają. Było dokładnie tak samo jak z tobą. Za tydzień odzyskasz swój normalny wygląd, wszystko będzie w porządku. Andrew zdążył wbić jedynie pazury, więc będziesz miała jeszcze mniejszy problem z zakrywaniem tego. Podkłady, korektory, chustki, włosy… Przynajmniej latem nie musisz się z tym aż tak kryć jak ja. – To racja, nie będę musiała. Ale z drugiej strony... – Właściwie to chyba powinnaś mi powiedzieć co żeś takiego zrobiła Andrew, że tak naskoczył na ciebie. To, że się nie lubicie, to jedno. Ale takie coś…

- Lepiej usiądź – weszłam jej w słowo. Brandy miała rację, nie powinnam była ukrywać przed nią tego wszystkiego. Była moją przyjaciółką, moją siostrą, moim powiernikiem. Nawzajem ratowałyśmy sobie tyłki z opresji, kryłyśmy się przed rodzicami. Od samego początku powinnam być z nią szczera i nie powinnam była się bać jej reakcji, tego co powie na moją… rozpustność. Na samym początku mówienie sprawiało mi problem. Ale z czasem, z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem, zdaniem, było coraz lepiej. Coraz łatwiej przychodziło mi opowiadanie. I w taki oto sposób Brandy usłyszała o wszystkim. Zaczynając od drobnych błędów życiowych, przez te większe, aż do największych. Dowiedziała się o każdym moim wybryku, w tym o tym całkiem świeżym z ostatniego meczu. Nie przerwała mi ani razu i uważnie słuchała tego, co mam do powiedzenia. Nie oceniała mnie, pozwalała mi zrzucić ciężar, jaki nosiłam na swoich barkach od… W sumie początku szkoły. Powiedziałam jej o wszystkim, co mi ciążyło, co mnie trapiło od dawna. A ona albo przytakiwała, albo kręciła głową. – Najgorsze jest to, że ja go nie kocham – dodałam na sam koniec, bawiąc się już łyżką i rozmoczonymi płatkami w miseczce.

- Dlaczego z nim jesteś w takim razie? – spytała, kończąc jeść swoje śniadanie.

- Boję się z nim rozstać. Przecież on by mnie zabił, gdyby dowiedział się o tym wszystkim. Myślisz, że dlaczego ukrywałam to tak nawet przed tobą?

- Cherry, nie jestem od tego żeby cię oceniać. Znaczy właściwie to jestem i mogę, ale nie zrobię tego. Właściwie nie wiem, co mam ci powiedzieć w tej sytuacji, bo jedyne co przychodzi mi na myśl to to, żebyś w końcu odpuściła i go zostawiła. Nie możesz żyć w związku, który nie ma przyszłości, bo ty się męczysz, a jego krzywdzisz, chociaż nie jestem jego fanką. To co robiłaś, jest niemoralne, ale co ja mogę na to poradzić? To twoje życie i mi nic do tego. Wiem za to, że powinnaś się ogarnąć i zacząć wszystko od nowa. Louis cię nie tknie. Pamiętaj, że chodzę z Harveyem. On ma nad nimi kontrolę. – Co z tego, że miał, skoro nie podziałało to na Andrew? Skąd pewność, że podziała na Warra?

- Gdyby to było takie proste, to zaczęłabym od nowa.

- Nie jesteś święta, nie byłaś i nie będziesz, ale to nie powód, żebyś sama skazywała się na potępienie. Na litość boską. Cherry. To w taki sposób nie działa i dobrze o tym wiesz. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz przyznałam rację Brandy, ale musiałam się z nią zgodzić. Czułam się winna, czułam się źle sama ze sobą. Pozwoliłam robić z siebie szmatę i tak się traktować. Pozwalałam innym wierzyć w to, że jestem złym człowiekiem. A nie byłam. Bo trzeba rozróżniać to, że ma się świadomość, czego się chce, a to, że idzie się do celu po trupach. Ja nie szłam. Ja po prostu wędrowałam tak, żeby wszystko było w porządku i naprawdę starałam się nikogo nie krzywdzić. Może prócz Louisa. To był wypadek przy pracy, na który nie miałam w tym momencie żadnego wytłumaczenia.

- Chciałabym być lepszym człowiekiem, wiesz?

- Nie, nie chciałabyś. Chciałabyś być po prostu szczęśliwa, znaleźć kogoś, z kim będzie ci dobrze, kto pozwoli ci na bycie szczęśliwą i kto uchroni cię przed tymi debilami. Ale nie chciałabyś być lepsza, bo spadłabyś ze swojego stołka i zamiast zostać królową balu, siedziałabyś pod ścianą. Nie tego chcesz prawda? – Wzruszyłam ramionami. Okej, nie chciałam rzeczywiście stracić swojej pozycji, ale nie chciałam też, żeby ludzie uważali mnie za jędzę. Nie byłam nią. Może czasami się czepiałam, czasem byłam niemiła, ale głównie dlatego, że nie ufałam ludziom i miałam z tym duży problem. Miałam swoich znajomych, swoje otoczenie i tu czułam się w porządku.

- Może masz rację, B.

- Nie może, a na pewno.

- Okej, masz rację, fakt. Ale powiedz mi, jak to zrobić.

- Przede wszystkim musisz zerwać z Louisem. To pierwszy krok do bycia szczęśliwą. A dalej… Dalej pójdzie już z górki. Po prostu, jak się go „pozbędziesz”, będzie lepiej. Poczujesz się szczęśliwsza, lżejsza i na bank będzie wszystko wychodziło tak, jak ty chcesz, a nie na odwrót. Po prostu skup się na sobie i zacznij dbać o swoje szczęście. – Ludzie, od kiedy ona tak mądrze mówiła? Wyprostowałam się w końcu i przysunęłam bliżej siebie miseczkę, żeby w końcu zjeść swoje śniadanie, po którym de facto poczułam się lepiej. Wciąż jednak bolała mnie szyja i czułam się słabo. Miałam nadzieję, że Brandy nie okłamywała mnie i faktycznie to minie za kilka dni, a ja wrócę do poprzedniego stanu zdrowia. Przy okazji wyglądałam tak koszmarnie, że rodzice pozwolą mi pozostać w domu do momentu, kiedy wyzdrowieję. Symulowanie choroby nie powinno być aż tak trudne, prawda?

- Masz rację. Ale pomożesz mi z tym, jak tylko wrócę do szkoły.

- Oczywiście. Przecież od tego są przyjaciele, Cherry – powiedziała z najbardziej uroczym uśmiechem, na jaki tylko było ją stać. Westchnęłam i podniosłam naczynie, przechylając je i duszkiem wypiłam zimne mleko, które smakowało odrobinę czekoladą. Dziękuję temu, kto stworzył takie dodatki do mleka. To najlepsza rzecz na świecie.

*

Ten tydzień był straszny. Męczyłam się siedzeniem w domu, tym, że wyglądałam strasznie, że byłam osłabiona. Dwa razy prawie spadłam ze schodów. Tata stwierdził, że musiałam złapać jakąś paskudną chorobę, bo na przeziębienie mu to nie wyglądało. Ale dlaczego on w ogóle próbował cokolwiek mówić na ten temat, skoro się nie znał? Był prezesem jednej z największych firm w Georgii. Z medycyną miał wspólnego tyle co przejście się do dentysty czy dietetyka. Tylko dlatego, że mama go tam wysyłała. Tydzień w domu z moją rodziną był najbardziej tragicznym tygodniem.
Mama była taką… typową, stukniętą panią domu. Zawsze idealna, perfekcyjna. Dlatego ja i Polly nosiłyśmy aparaty odkąd tylko pojawiły nam się stałe zęby. Na szczęście już się tego pozbyłyśmy. Zawsze pilnowała nas, żebyśmy były wyprostowane jak struny i nigdy się nie garbiły. Idealne fryzury, cera. Gdy tylko którejś z nas coś wyszło na twarzy, z miejsca szłyśmy do kosmetyczki. Nie miałam pojęcia co by było, gdybyśmy nie mieli pieniędzy i nie moglibyśmy sobie pozwolić na takie luksusy. Nasze szafy były wypchane, nikt nam niczego nie bronił. Ludzie oceniali nas po wyglądzie. Obie z Polly byłyśmy pod stałą kontrolą dentystów, bo przecież uśmiech musi być śnieżnobiały, kosmetyczek, bo cera ma być nieskazitelna, dietetyków, bo co jeśli zmienimy dietę? Tak nie można! I instruktorki fitness. Raz w tygodniu w naszym domu odbywały się dla naszej trójki zajęcia. Tata się z tego wypisał, bo twierdził, że nie ma czasu na takie głupoty. Nie mogłam narzekać na to, bo przecież dzięki temu wyglądałam tak jak wyglądałam i czułam się faktycznie lepiej we własnej skórze.
W dodatku ja sama zapisałam się na jogę, na którą chodziłam z Brandy. W tym tygodniu jednak wszystko, ale po prostu wszystko musiałam sobie odpuścić z wiadomych względów.
Brandy była niemalże codziennie po szkole u mnie i dawała mi wszystkie lekcje i notatki, żebym nic nie opuściła i przez przypadek nikogo nie zawiodła, trzymając dalej siostry Harrison na prowadzeniu. Opuściłam jeden test, który miałam zamiar nadrobić zaraz po powrocie do szkoły i jedno pytanie, ale to wyrównam kiedy indziej. W przyszłym tygodniu mieliśmy podobno omawiać jakiś temat, po którym podzielimy się w grupy i będziemy tworzyć projekt bodajże z fizyki.
Miałam nadzieję, że uda mi się jednak ze wszystkim, bo póki co nudziłam się niemiłosiernie w domu i czułam się coraz bardziej fatalnie, będąc odcięta od  świata żywych. Ale po tych kilku naprawdę długich i wyjątkowo beznadziejnych dniach nadeszła niedziela. I tego dnia było już ze mną o wiele lepiej. Tym razem odwiedziła mnie Brandy z Williamem. Crystal wpadła w piątek po szkole i mówiła, że Liam ją gdzieś zabiera na weekend. Z Louisem rozmawiałam tyle co przez telefon, bo nie chciałam go widzieć, a on jak na złość dzwonił po kilka razy dziennie. Nie sposób było się od niego odpędzić. Już nie chodziłam z opatrunkiem, a jedynie plastrem, bo sama bałam się na to spojrzeć. Brandy zajmowała się tym codziennie.

- Gotowa na jutrzejszy dzień? – spytała, odrywając plaster od mojej skóry. Syknęłam niezadowolona z tego, jaki ból odczułam.

- A czemu miałaby nie być? – wtrącił William, przyglądając się nam.

- Kochanie, nie było jej przez tydzień, dobrze wiesz, że znów będą gadać. – Nigdy nie wiedziałam, jak Brandy to robi, że z taką naturalnością przychodzi jej kłamanie, że William ani razu się jeszcze nie zorientował.

- No tak, ale przecież Cherry jest w naszej elicie, więc nie rozumiem, czym miałaby się przejmować.

- Jesteś facetem, tego nigdy nie pojmiesz. Nawet jeśli jesteś alfą – powiedziałam, zerkając na niego niemalże z litością wymalowaną na twarzy. Czy on naprawdę musiał zadawać takie mało inteligentne pytania?

- Zdecydowanie lepiej się czujesz, Harrison – stwierdził. Uśmiechnęłam się do niego lekko, a po chwili poczułam na policzku usta Brandy.

- A to za co? – spytałam zaskoczona.

- Mówiłam ci, że się zagoi? Mówiłam. Zakryjesz to jutro korektorem i nikt się nie zorientuje, że Andrew cokolwiek ci zrobił. – Wzdrygnęłam się na jego imię.

- Mówiłaś, ale jak myślę o tym, że będę musiała z nim jutro stanąć twarzą w twarz… Aż mi się niedobrze robi. Ten kretyn jest zdolny do wszystkiego – powiedziałam, dopiero teraz zdając sobie naprawdę sprawę z tego, że jutro w szkole znów wszystko będzie po staremu, że będę skazana na towarzystwo Sharmana, którego się bałam. Autentycznie się go bałam.

- Nie musisz się martwić, Harrison. On się do ciebie nie zbliży. Ustawiłem go do pionu i nie będzie więcej odpierdalać – powiedział Will. Spojrzałam na niego zaciekawiona, ale zbył mnie machnięciem ręki. Nie dopytywałam, bo i po co? Dla własnego spokoju i dobra, postanowiłam tak jak i on zignorować cały ten temat.

- A jak Willy tak mówi, to znaczy, że tak będzie. Zresztą ten frajer dostał też zakaz zbliżania się do Polly. Moje kochanie o to zadba, prawda? – spytała Thomas, wrzucając do śmietnika obok mojej toaletki plaster, po czym podeszła do blondyna i uwiesiła mu się na szyi, soczyście całując jego policzek. Miałam wrażenie, że została na nim nawet ślina, ale nie skomentowałam tego. To w końcu była Brandy. A jej się na trzeźwo nie ogarnie. W sumie na nietrzeźwo też nie, ale to drobny szczegół.

- Prawda, prawda. Tylko mnie nie śliń, bo jeszcze pomyślę, że masz problemy ze zdrowiem i trzeba będzie się tobą zająć… - Jego ręka wylądowała z głośnym plasknięciem na jej pośladku, a ja uprzejmie odchrząknęłam.

- Nie żebym wam przeszkadzała, ale to mój pokój, a ja wyjątkowo nie mam ochoty na takie widowisko – powiedziałam, kładąc się na łóżku i wyciągając przed siebie nogi.

- Potrzebujesz seksu. Louis dawno nie zaglądał, co? – Wyszczerzył się idiotycznie William, a Brandy zdzieliła go w tył głowy. – No co?

- Gówno – odpowiedziała, siadając plecami do niego, a do mnie wyszczerzyła się szeroko, przy okazji puszczając mi oczko.

*

Poniedziałek. Nie lubiłam poniedziałków z prostej przyczyny. Oprócz pójścia do szkoły, zajęcia rozpoczynaliśmy od cudownej lekcji chemii. To nie było tak, że nie lubiłam tego przedmiotu. Po prostu nigdy nie czułam się na siłach, by o godzinie dziewiątej siedzieć na zajęciach i robić jakieś eksperymenty czy inne badziewia, albo notować tysiąc różnych dziwnych rzeczy.
Nie można też pominąć faktu, że dzisiaj po raz pierwszy od tygodnia pojawiałam się w szkole, miałam stawić czoło Andrew i całej reszcie, która rozsieje znów jakieś straszne plotki na mój temat. Z Brandy – która została u mnie na noc, po tym jak wyrzuciłyśmy Williama – zgodnie stwierdziłyśmy, że nie mogę się nagle zmienić i chować przed światem, bo ludzie zaczną gadać jeszcze więcej i jeszcze więcej plotek powstanie na mój temat. Dlatego wkroczyłam na teren szkoły ubrana w obcisłą białą bluzeczkę z rękawem trzy czwarte, mocniej wyciętymi plecami, chociaż przód nie przedstawiał za dużo, prócz faktu, że wyglądałam tak, jakbym nie miała bielizny, a miałam; obcisłe jasnoniebieskie dżinsy i w tym samym kolorze kurteczkę dżinsową, oraz śnieżnobiałe nike (czy ja już kiedyś wspomniałam, że jestem pieprzoną perfekcjonistką i pedantką i mam wręcz bzika na punkcie czystości?). Włosy miałam byle jak splecione na boku i w gruncie rzeczy prezentowałam się całkiem przyjemnie dla oka. Myślałam, że nic nie zepsuje tego dnia i uda mi się utrzymać całkiem znośny humor do samego końca. Nie byłoby to trudne, bo oprócz tego, że obydwie byłyśmy już prawie spóźnione na lekcję przez to, że nasz wychowawca nas złapał i zaczął wypytywać mnie o zdrowie, bo przecież byłam tak ciężko chora na grypę, wszystko szło po naszej myśli. Musiałam przyznać, że moje urocze blizny nie były aż tak widoczne i odrobina korektora podziałała idealnie. Zginęły z pola widzenia.
Było już po dzwonku, więc na złamanie karku pędziłyśmy przez szkolny korytarz by nie spóźnić się jeszcze bardziej na chemię. Nawet nie chciałam wiedzieć co moja szanowna klasa pomyśli na mój temat, kiedy mnie zobaczą po tygodniowej nieobecności. Zadbałyśmy z Thomas o to, żeby mój wygląd był jak najbardziej zbliżony do tego, co powinnam była sobą reprezentować, będąc w elicie. Denerwowałam się, ale to nie był jedynie stres związany ze stanięciem z tymi wszystkimi ludźmi twarzą w twarz znowu. To było coś, czego nie potrafiłam racjonalnie wytłumaczyć, a co głęboko się we mnie zakorzeniło, od samego rana nie dając mi spokoju, powodując, że prawie zwróciłam całe śniadanie. Przykleiłam sobie do twarzy uśmiech, kiedy B. nacisnęła klamkę i pociągnęła w naszą stronę drzwi, przechodząc przez nie pierwsza. Nauczycielki jeszcze nie było, więc nie było aż tak najgorzej. Nikt nie powie, że wpadłyśmy chwilę po dzwonku. Kiedy tylko weszłam do środka, zaległa całkowita cisza. Zupełnie tak, jakby nikt nie chciał, żebym słyszała o czym były rozmowy. Spojrzałam na Brandy, a ta wzruszyła ramionami, idąc na swoje miejsce. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Louisa, z którym miałam zająć miejsce na chemii. Jak zawsze. Zmarszczyłam czoło, dostrzegając w mojej ławce zupełnie inną sylwetkę niż tę, której się spodziewałam.

- Podobno powiększyła sobie biust.

- To niemożliwe, bo cycki ma takie, jakie miała. I nie zagoiłyby się jej tak szybko! – usłyszałam konspiracyjny szept dwóch psiapsiółek siedzących w drugiej ławce. Aż cofnęłam się do tyłu o dwa kroki i spojrzałam na nie z góry, po czym z uśmiechem pochyliłam się nad nimi.

- Nie powiększyłam sobie cycków. Czy już nie wolno być najzwyczajniej w świecie chorym? – spytałam równie cicho jak one. – No właśnie. Zajmijcie się lepiej swoim zdrowiem i życiem, bo moje nie powinno was nawet w najmniejszej mierze interesować – dodałam, prostując się i ruszyłam na swoje miejsce, gdzie chłopak, który je zajmował, wciąż siedział do mnie tyłem.

- Dalej jest tak samo wredna jak była… - usłyszałam za sobą.

Chłopak siedzący na miejscu Lou, był brunetem,o wiele lepiej zbudowanym od Louisa i cholernie dobrze pachniał. Czułam to już z tej odległości.
Zatrzymałam się przy swoim stoliku, po czym odchrząknęłam. Ale nawet nie zareagował, jakby mnie nie słyszał, albo olał. Więc postukałam go palcem w ramię, czekając na reakcję, w tym samym czasie mówiąc do niego z nadzieją, że się ocknie i zmieni miejsce.

- Nie wiem, kim jesteś i co tu robisz, ale to moje miejsce i mojego faceta, więc zmiataj stąd – powiedziałam. I właśnie w tym momencie brunet odwrócił się w moją stronę z uroczo-bezczelnym uśmiechem na twarz i zmierzył mnie od góry do dołu swoimi ciemnymi oczami. A mnie najzwyczajniej w świecie wmurowało w podłogę.

- Kazano mi tu usiąść, więc usiadłem. Najwyraźniej jesteś na mnie skazana – odpowiedział wręcz z pewnością siebie w głosie. Boże, miał najprzyjemniejszy głos jaki słyszałam w życiu. Aż się prawie zapowietrzyłam. Spojrzałam na Brandy, licząc na to, że może ona wie kto to, do cholery, jest i dlaczego tu siedzi i skąd się wziął i… - Wolisz siedzieć od okna? Czy na brzegu? – spytał. Ja miałam omamy prawda? To na pewno musiały być omamy, jakiś skutek uboczny tego co zrobił mi Andrew. Bo to było niemożliwe. To nie działo się naprawdę.

- Witaj, Harrison, dobrze, że do nas wróciłaś i poznałaś już naszego nowego kolegę – usłyszałam głos nauczycielki, która właśnie weszła do sali, z hukiem zamykając za sobą drzwi. – Możesz zająć swoje miejsce – dodała po chwili, kładąc dziennik na biurku i spojrzała na mnie. Zacisnęłam mocno usta i usiadłam na zajmowanym przez siebie zazwyczaj miejscu. Odłożyłam zarówno książkę i zeszyt na brzeg ławki i od razu wyciągnęłam z kieszeni telefon.

Kto to jest? Co tu robi? Gdzie jest Louis?

Tej treści wiadomość dostała ode mnie Brandy, której telefon dał o sobie znać, dość głośno.

- Ile razy mam powtarzać, że jak już musicie mieć przy sobie telefon, to go chociaż wyciszajcie – powiedziała Zuehlke. Byłam niemalże pewna, że Brandy wywróciła oczami, wyciszając telefon.

Nie wiem, ale jest przystojny, prawda? Widzisz, poszczęściło Ci się szybciej, niż myślałaś. Tylko bądź grzeczna XOXO

- Tak jak mówiłam, dzisiaj zajmiemy się kwasami…

- Co ci się stało? – spytał chłopak siedzący obok mnie, gapiąc się na moją szyję. Jakim cudem to dostrzegł? W momencie rozpuściłam włosy i szybko palcami rozprostowałam warkocz, zasłaniając przed nim prawą stronę swojej szyi.

- Nie twój interes – odpowiedziałam, otwierając podręcznik na odpowiedniej stronie. Przerobiłam ten temat w domu, kiedy mi się nudziło, więc mogłam sobie dzisiaj pozwolić na nieuważanie. I tak znów zaskoczę kolejnego nauczyciela, bo wiedziałam o co chodzi.
Musiałam koniecznie dowiedzieć się gdzie jest Louis i dlaczego go nie ma i… Chociaż miałam go zostawić, byłam w jakiś sposób uzależniona od niego. Nie potrafiłam zrezygnować z pocieszenia się jego kosztem, czy też wykorzystania go, żeby spuścić z siebie powietrze.

Gdzie jesteś, Lou? Potrzebuję Cię.

Napisałam mu, po czym ze zrezygnowaniem odłożyłam telefon na brzeg ławki. Miałam nadzieję, że pojawi się chociaż na drugiej lekcji i wszystko wróci jako tako do normy. Przecież to było chore. Znaczy… Wszystko pięknie i ładnie, ale jakim cudem chłopak, który ostatnio notorycznie nawiedzał mnie w snach zmaterializował się i siedział teraz obok mnie, zamiast Louisa?

- Nie denerwuj się tak, Cherry, złość piękności szkodzi – powiedział, a ja natychmiast odwróciłam się w jego stronę. I skąd on znał moje imię?! – Nasza klasa zdążyła mnie już poinformować, że wracasz do szkoły. Wszędzie było słychać twoje imię – wytłumaczył, wzruszając lekko ramionami. Czułam, że robi mi się słabo. Okej, to było racjonalne wytłumaczenie tego, skąd je znał, ale… - Jestem Dylan, miło cię poznać, w końcu – wyszeptał, kiedy nauczycielka odchrząknęła i wyciągnął do mnie dłoń, puszczając mi oczko. Cokolwiek to miało znaczyć.